Migawka

Najsłabsza pozycja Sandersona, jaką do teraz przeczytałem. Pomysł ok, wykonanie średnie, zakończenie - bez szału. Wszyscy chyba popełniają ten sam błąd, chcąc przeczytać coś krótszego niż 500 stron Sandersona, a tu wpadka, autor się nie zdążył rozpędzić z realizacją swojego pomysłu.

Najsłabsza pozycja Sandersona, jaką do teraz przeczytałem. Pomysł ok, wykonanie średnie, zakończenie - bez szału. Wszyscy chyba popełniają ten sam błąd, chcąc przeczytać coś krótszego niż 500 stron Sandersona, a tu wpadka, autor się nie zdążył rozpędzić z realizacją swojego pomysłu.

Brandon Sanderson znany jest ze swoich ogromnych tomiszczy high-fantasy. Z resztą nie dziwię się, bo facet ma łeb na karku i gigantyczne jaja, żeby coś takiego wymyśleć i jeszcze, żeby to napisać sensownie.

Dlatego kiedy przechodziłem okres, w którym miałem przestój czytelniczy, stwierdziłem, że to może właśnie Sanderson na powrót uruchomi te moje czytelnicze tryby. Ale, żeby nie rzucać się od razu na jakieś wielkie 1000-stronnicowe, zabójcze bydle, postanowiłem sięgnąć po jedną z jego nowelek, które od miesięcy wołały do mnie z moich półek. Na pierwszy rzut poszła "Migawka", no i cóż... Sanderson się nie spisał.

Osobiście uważam, że jest to prawdopodobnie najbardziej niewykorzystany potencjał, jaki widziałem w ostatnich latach. Sanderson znowu wpadł na genialny pomysł (chociaż można byłoby uznać, że trochę jednak inspirował się pomysłami braci Nolan) i niestety nie wykorzystał jego potencjału.

Tytułowa "Migawka" jest specjalnym rządowym projektem polegającym na odtwarzaniu konkretnego dnia w specjalnie zaprogramowanej pętli czasowej, tak aby detektywi i służby ścigania miały możliwość jak najdokładniejszego przeanalizowania zachowania przestępcy i mogli znaleźć na niego dowody w postepowaniu. Więc jak sami widzicie potencjał jest i to pokaźny.

Głównymi bohaterami jest dwoje detektywów, którzy zostali zdegradowani właśnie do służenia w Migawce i wykrywania popełnionych w przeszłości przestępstw. Pomiędzy rutynowymi zadaniami natrafiają na ślad seryjnego mordercy i rządowy spisek mający za zadanie wyciszyć całą sprawę. Bohaterowie decydują się jednak przeciwstawić przełożonym i dopaść winnego zbrodni.

Mój problem z tą nowelą jest taki, że chciałbym o tym świecie poczytać trochę więcej, zagłębić się w niego i zrozumieć trochę bardziej bohaterów. Też intryga wydaje się być dość mocno powierzchowna, a sam "Fotograf" (seryjny morderca) jest tak średnio nakreśloną postacią, która działa bez większego ładu i składu, że głowa boli. Nie mówię, że Sanderson powinien nam tu machnąć zaraz jakiegoś 1000-stronnicowego behemotha, ale przydałoby się, żeby ta nowela rozwinęła się do rozmiaru 300-stronnicowej powieści. Bo potencjał był, świetny styl i język Sandersona jak zawsze był, tylko polotu i chęci do rozwinięcia i pogłębienia tematu zabrakło. A szkoda, bo naprawdę mi się smutno zrobiło po skończeniu lektury :(

Jeśli spodobało Ci się co tu napisałem to zapraszam na mojego Instagrama po więcej recenzji I ciekawostek ze świata kultury, będę wdzięczny za każdy rodzaj wsparcia :)

https://instagram.com/kulturiada?igshid=YzAwZjE1ZTI0Zg==

Brandon Sanderson znany jest ze swoich ogromnych tomiszczy high-fantasy. Z resztą nie dziwię się, bo facet ma łeb na karku i gigantyczne jaja, żeby coś takiego wymyśleć i jeszcze, żeby to napisać sensownie.

Dlatego kiedy przechodziłem okres, w którym miałem przestój czytelniczy, stwierdziłem, że to może właśnie Sanderson na powrót uruchomi te moje czytelnicze tryby. Ale,...

Sanderson jak zawsze wciąga, chociaż ta historia jest bardzo krótka (ok 80 stron). Zaciekawił mnie świat w tej opowieści i trochę żałuję, że nie ma ciągu dalszego.

Sanderson jak zawsze wciąga, chociaż ta historia jest bardzo krótka (ok 80 stron). Zaciekawił mnie świat w tej opowieści i trochę żałuję, że nie ma ciągu dalszego.

Dobre, krótkie, intrygujące, a zakończenie... gdyby cała ta mikro powieść była taka to byłoby idealnie. A tak to jest po prostu dobrze.

Dobre, krótkie, intrygujące, a zakończenie... gdyby cała ta mikro powieść była taka to byłoby idealnie. A tak to jest po prostu dobrze.

Zaczynając Sandersona, chciałem właśnie zapoznać się z jego twórczością na spokojnie. Zaczynając od szybkich, nie rozległych tomiszczach. Napisze krótko. Przyjemnie się czytało, jedna sprawa, jeden zwrot akcji, fakt domyślałem się co tu nie gra, ale mimo to mile się zaskoczyłem. Czeka mnie dłuuuuga przygoda z tym autorem. Emma !

Zaczynając Sandersona, chciałem właśnie zapoznać się z jego twórczością na spokojnie. Zaczynając od szybkich, nie rozległych tomiszczach. Napisze krótko. Przyjemnie się czytało, jedna sprawa, jeden zwrot akcji, fakt domyślałem się co tu nie gra, ale mimo to mile się zaskoczyłem. Czeka mnie dłuuuuga przygoda z tym autorem. Emma !

Sandersonowi zabrakło stron żeby się rozpędzić i dowieźć coś dobrego. Niestety, ale ten autor potrzebuje 300 stron żeby rozpocząć swoją narrację, więc siłą rzeczy nic mu nie jest w stanie wyjść w 80. Migawka jest bardzo przeciętna jako nowelka detektywistyczna i bardzo słaba jeżeli chodzi o science fiction. Bohaterowie są schematyczni i nie za bardzo mają przestrzeń żeby nabrać charakteru. Akcja jest trochę na siłę i jest wymuszona głównie przez miejscami karykaturalną postać Chaza. Główny bohater jest wycofany, cichy i nudny. Elementy science fiction są z dykty i sklejone taśmą, lepiej się nie przyglądać za blisko bo zacznie wszystko trzeszczeć.
Jako ciekawostka-czytadło dla fanów Sandersona, czemu nie, w końcu to jeden wieczór, dla niektórych nawet mniej. Ale z góry uprzedzam żeby nie mieć wielkich oczekiwań, Phillip K. Dick to nie jest.

Sandersonowi zabrakło stron żeby się rozpędzić i dowieźć coś dobrego. Niestety, ale ten autor potrzebuje 300 stron żeby rozpocząć swoją narrację, więc siłą rzeczy nic mu nie jest w stanie wyjść w 80. Migawka jest bardzo przeciętna jako nowelka detektywistyczna i bardzo słaba jeżeli chodzi o science fiction. Bohaterowie są schematyczni i nie za bardzo mają przestrzeń żeby...

Dawno nie czytałem Sandersona a boję się sięgać po jego wielkie tomiszcza ale wpadła mi w ręce krótka książeczka która okazała się opowiadaniem SF kryminałem. Pozycja na jedne posiedzenie. Jak zwykle u tego autora bardzo ciekawy konspekt i pomysł. Koncowka Jak zwykle wybuchową ale do przewidzenia. Ogólnie Jak ktoś lubi Sandersona pozycja obowiązkowa.

Dawno nie czytałem Sandersona a boję się sięgać po jego wielkie tomiszcza ale wpadła mi w ręce krótka książeczka która okazała się opowiadaniem SF kryminałem. Pozycja na jedne posiedzenie. Jak zwykle u tego autora bardzo ciekawy konspekt i pomysł. Koncowka Jak zwykle wybuchową ale do przewidzenia. Ogólnie Jak ktoś lubi Sandersona pozycja obowiązkowa.

Ciekawa książka, ale dość przewidywalne zakończenie.

Ciekawa książka, ale dość przewidywalne zakończenie.

Dwójka policjantów po różnych przejściach, pracuje w Migawce. Jednostce policji, która zajmuje się wchodzeniem do idealnej rekonstrukcji dnia, który już minął i rozwiązywaniem popełnionych wtedy przestępstw. Przydział, który jest przeciwieństwem nagrody za wzorową służbę. Podczas pewnej ze służb w Migawce, przypadkowo trafiają na miejsce zabójstwa ośmiu osób, które w Realu wydarzyło się 10 dni temu, ale w żadnej dokumentacji nie było o nim słowa. Lekceważąc regulamin i rozkazy z centrali postanawiają dowiedzieć się dlaczego. Kto stoi za tymi i innymi zabójstwami w mieście? Dlaczego centrala o nich milczy i zabrania im je badać? Mają czas tylko do końca dnia, bo wraz z jego upływem, cała rekonstrukcja tego dnia zniknie na zawsze.

Bardzo ciekawe i wciągające opowiadanie. Chętnie poczytałbym więcej historii osadzonych w tym uniwersum.

Dwójka policjantów po różnych przejściach, pracuje w Migawce. Jednostce policji, która zajmuje się wchodzeniem do idealnej rekonstrukcji dnia, który już minął i rozwiązywaniem popełnionych wtedy przestępstw. Przydział, który jest przeciwieństwem nagrody za wzorową służbę. Podczas pewnej ze służb w Migawce, przypadkowo trafiają na miejsce zabójstwa ośmiu osób, które w Realu...

To była strasznie dziwna książka. Do końca średnio rozumiem, co tak na prawdę chciał przekazać autor, a na początku strasznie się gubiłam. Sanderson miał fajny pomysł na historię, ale mam wrażenie, że po drodze coś nie wyszło. Cała fabuła zamknięta jest w 81 stronach, przez co czuję niedosyt i jak już wcześniej wspomniałam nie umiałam odnaleźć się w opowiadanej historii. Myślę, że jakby autor rozszerzył ją do 150/200 stron i bardziej skupił się na odwzorowaniu dnia i całej tej otoczki, to wyszłaby zdecydowanie lepsza.

To była strasznie dziwna książka. Do końca średnio rozumiem, co tak na prawdę chciał przekazać autor, a na początku strasznie się gubiłam. Sanderson miał fajny pomysł na historię, ale mam wrażenie, że po drodze coś nie wyszło. Cała fabuła zamknięta jest w 81 stronach, przez co czuję niedosyt i jak już wcześniej wspomniałam nie umiałam odnaleźć się w opowiadanej historii....